پدیده افت بتن
افت (انقباض)بتن:
وقوع پدیده افت در اثر آب اضافی بکار رفته در ساخت بتن می باشد .آب اضافی مازاد بر نسبت آب به سیمان که برابر ۲۵% در نظر بگیریم تمام این آب صرف واکنشهای شیمیایی می شود . ولی به دلیل حصول کارایی مطلوب آب را بین 0.4 تا 0.6 درنظرمی گیرند که این آب اضافی مازاد بر ۲۵% در بتن باقی می ماند و در روزهای اول عمر بتن قسمتی از این آب اضافی بر اساس خاصیت موئینگی به سمت سطح بتن بالا آمده و تبخیر میشود و بدین ترتیب جای خالی آن خالی می ماند. به همین لحاظ بتن تمایل دارد که خودش را جمع کرده و حجم از دست رفته را پر کند بتن وقتی تا حدودی سفت شد دیگر کف و دیواره اجازه کاهش حجم را به آن نمیدهد لذا این تمایل به کاهش حجم بصورت تنش کششی در بتن ظاهر میشود و از آنجایی که مقاومت کششی بتن بسیار ناچیز است، این پدیده موجب ترک خوردگی سطحی بتن میشود. هرچه بتن نامرغوب تر و نسبت آب به سیمان آن بیشتر باشد فاصله این ترکها نزدیکتر است.
برای کاهش افت بتن باید کاهش نسبت آب به سیمان و افزایش مراقبت بخصوص در طول هفت الی ده روزه اولیه موجب کاهش افت میشود.
راههای مقابله با افت شامل؛
- بکار گیری مصالح سنگی مرغوب:هرچه در ساخت بتن از مصالح سنگی مرغوبتری استفاده شود، افت کمتری اتفاق می افتد.
- متراکم کردن بتن
- نسبت آب به سیمان
- رطوبت محیط :آزمایش نشان داده که هر چه رطوبت محیط (بخصوص در روزهای اول) بیشتر باشد، افت کمتر است. (بتن هایی که در مناطق خشک هستند افت بیشتری دارند و بالعکس بتن هایی که در مناطق مرطوب مثلا درکنار دریا هستند، دارای افت کمتری می باشند) لذا نتیجه می شود که مراقبت خوب از بتن، کمک قابل توجهی به پدیده افت در بتن تازه می کند.
- استفاده از سیمان ضد افت
- استفاده از درز های مناسب
- آرماتور افت
بدون دیدگاه